‘Wat jammer dat een dierenarts dit promoot’ of ‘Hoe haal je het in je hoofd om dit te schrijven’. Af en toe verbaas ik mij over de heftigheid waarmee er door paardenminnend Nederland gereageerd wordt op social media. Er komt steeds meer kennis beschikbaar over hoe een paard hoort te bewegen en hoe een paard op een diervriendelijke manier getraind kan worden. Dit is natuurlijk fantastisch nieuws, want hoe meer kennis hoe beter het is voor het welzijn van het paard. Alleen, hoe zorg je er voor dat deze kennis bij de gemiddelde ruiter terecht komt en ook wordt opgepakt?
Wat ik nu vaak zie gebeuren op social media is dat mensen hun eigen visie met hand en tand verdedigen waarbij de ene wordt afgeschilderd als ‘goed’ en de andere als ‘fout’. Een voorbeeld: een dierenarts schreef een beknopt artikel over longeren en het gebruik van hulpmiddelen. Ze gaf een aantal inzichten en handvatten om het bewustzijn bij mensen te vergroten. Vervolgens werd ze in de reacties aangevallen over hoe ze het gebruik van hulpmiddelen kon promoten als dierenarts.
Als je weet hoe een paard hoort te bewegen vanuit biomechanisch oogpunt én je weet wat de impact van het gebruik van een hulpmiddel is dan kun je bewuster kiezen om zoiets wel of niet te gebruiken. Voorwaarde is dat je kennis hebt over de voor- en nadelen van een hulpmiddel of trainingswijze en de impact ervan op het paard. De heftige reacties van bijvoorbeeld behandelaars komen voort uit de schade die zij tegenkomen bij paarden waarvan de eigenaren deze kennis niet hebben of verkeerd toepassen. Het is daarom begrijpelijk om alleen het longeren zonder hulpmiddel als ‘goed’ te zien.
Maar de realiteit is anders, want heel veel mensen longeren er wel mee. Dus ga je tegen de realiteit vechten? Of neem je de realiteit als uitgangspunt en probeer je door het geven van inzichten en handvaten ellende te voorkomen?
Sinds ik een gediplomeerd paardensportmasseur ben en steeds meer weet over hoe een paard hoort te bewegen, realiseer ik mij dat ik in het verleden dingen beter anders had kunnen doen. Echter, ik heb altijd het beste met mijn paard voor ogen gehad uitgaande van de kennis die ik toen had. En bovendien vertrouwde ik op de kundigheid van mijn instructeurs. In mijn ogen hebben daarom vooral instructeurs en behandelaars de taak om zoveel mogelijk kennis te verspreiden over voor- en nadelen van een hulpmiddel of trainingswijze zonder er van tevoren een stempel van ‘goed’ of ‘fout’ op te plakken. Als je immers op een objectieve manier kennis verwerft, ben je eerder geneigd te gaan onderzoeken wat het beste bij jou en je paard past.
Uiteindelijk staat bij iedereen het welzijn van het paard voorop dus sta open voor elkaars visie. Er bestaat niet voor niets het gezegde:
‘Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden’.
